Mijn vormen ontwikkelen zich in dialoog met de natuur, maar verbeelden altijd iets dat ingaat op het raadsel van mijn leven. Mijn manier van kijken naar en denken over de natuur als een proces van continue verandering, werd in grote mate bepaald, door het al 45 jaar geleden op mijn weg komen van “Het Boek der Verandering” / de I Ching. Dit chinese wijsheidsboek bevat inzicht van 4000 jaar mens-zijn. Ik bouwde er van begin af aan een vertrouwensrelatie mee op en het gaf mij gereedschap, om al wat in leven en dromen op mijn weg zich aandiende, als het ware in een grote “bedding” te integreren.
De serie zelfportretten ontstond, doordat ik, voorjaar 2018 , 70 jaar werd.
Ik realiseerde me dat, dat ik tot dan toe steeds gewerkt en geleefd had, met het visioen van het grenzeloze; een danser wilde ik zijn, in een gedroomde wereld , waarin de hartslag bepaald werd door kleur, ritme, muziek, opgaande zonnen, regens ook, maar toch…Het was toch de tijd waarin het leek of zwaartekracht geen rol mocht spelen ; horizonnen had ik weggedacht !
Ik schilderde rivieren. Ze stroomden van boven naar beneden en van beneden naar boven, zonder horizon . Eigenlijk was de rivier : concept van leven : ader ; verbinding; bedding en vooral ook belofte : belofte van vruchtbaarheid. Binnen dit concept kende ik 2 grote categorieën : gestagneerd zijn, of stromen ! Maar als basis , de rivier, was als een doorgaande zekerheid. Mijn eigen bestaan was onderdeel van de grote, altijd kleurrijke vloed. Boven alles was rivier toen ‘levenskracht’.
Oh ja : vergaan en geboren worden, liefde en dood, ik wist ze in omhelzing met elkaar ; zo waren ze ingrediënten van schepping, deel van het grote wiel . Ik wist en hoopte mijzelf ook geborgen door heel die grote stroom , genaamd ‘Rivier Van Zijn’ , en dus probeerde ik zorg te dragen, goed en met passie mijn dagen te besteden .
Ik oefende mijn lijf; danste wat, zolang het kon, maar toen ik 70 werd, wist ik, zo anders als daarvoor,straks ga ook ik wellicht, of zeker zelfs : verdwijnen uit het zicht ; niet meer gestrand, maar in de oceaan,
Mijn blikveld werd omgekeerd : naar binnen en op mijzelf gericht. Dit proces gaat van binnen uit, omdat ineens ‘vooruit’, niet meer het enige is, vanzelf ! Al enige tijd, bemerkte ik, was ‘tijd ‘: een beetje elastiek…, het gewone gaat door, zolang als het kan, maar wordt in wezen opgerekt ! Men zegt : de tijd die haalt ons in !
Ik heb nu dus, al schilderend , met mijzelf een ontmoetingsplek gemaakt. De benadering is geheel open : wat aan de horizon opdoemt, wordt in verf genoteerd. Wat ik hierin innerlijk begroet en herken, verwerft zich een mogelijk blijvende plek. Langzaam groeit een beeld dat als landschap tegelijk een mens is !